Unut Anne…
Diyorlar ki ilerledikçe yaşı, azaldıkça yaşayacak yılları, unutacak bir bir, silecek yaşanmış bütün hatıraları…. Diyorlar ki yavaş yavaş pusun, dumanın, bulutların ardında kalacak anıları. Silikleşecek solacak, kaybolacak aklından bütün hayatı…
Diyorlar anne… Annem… Unutacak birbirine karıştıracak yaşanmış zamanları…
Bu nasıl yaman bir acı, bu ne zalim bir düşman anne… Biliyorum kardeşlerinden, biliyorum onların gözlerinden, yaşama yabancılaşan bakışlarını… Biliyorum anne.
Belki de unutmak yaşam yolunda sunulmuş bir mucizedir bizlere. Yolumuzun önüne dikilen taşları, kalbimizi yaralayan insanları, yüreğinin orta yerine hançer saplayanları, bir sözüyle dünyanı yıkanları unutmak için sunulmuş bir fırsat… Bilemiyorum anne.
Ve eğer böyleyse unut anne…
Zor zamanları, yoklukları, sıkıntıları unut…
Hiçbiri kalmasın hatıralarında. Senin sevgine layık olmayanları unut… Yüreğin korkudan çırpındığında yanında olmayanları, hastalıkları, kardeşlerini toprağa vermenin dayanılmaz acısını, çaresiz hissettiğin tüm zamanları, kimseye derdini dökemediğin zamanları unut anne…
Yak gitsin ne varsa hayatta kötüye, umutsuzluğa, dargınlıklara, kırgınlıklara dair ne varsa… Unut ayazları, unut karakışları, unut kan donduran soğukları, unut bütün karanlıkları…
Ama ne olur ne olur beni unutma anne…
Bizi unutma…
Hep birlikte masaya oturduğumuz o huzurlu günleri unutma…
Okula hazırlamalarımızı, saçlarımızı taramanı, sıcacık çayını, masada patates kızartmasını, akşamları sobada mandalina kabuklarını, kuruttuğun çamaşırlarını unutma…
Beni unutma anne…
Ne kadar iyi bir anne olduğunu unutma… Kimsenin hakkında tek bir kötü söz duymadım senden bu yaşımda, varsa söyleyeceklerin döktün yüzlerine karşı içini;
İçini bir an bile kirletmediğini unutma.
Unutma anne…
Her gece çocuklarının üstünü örtmek için defalarca kalktığını, her gün sevgiyle okula uğurladığını, hep gülerek karşıladığını, bana anne olmayı, bana sevmeyi, sevilmeyi, bana sevdiklerinin arkasında kale gibi durmayı öğrettiğini unutma anne…
Unut anne bütün elemlerini, buzdan soğuk kederlerini, yüreğini ince ince kemirenleri, unut umduğunu bulamayışlarını,
Ama unutma hakka yakarışlarını anne…
Çocuklarını unutma…
Sesimi unutma anne… Gözlerimi unutma…
Saçlarınızı tarardım sarı sarı savurarak giderdiniz okula, biz de bakardık arkanızdan dedin ya, unutma saçlarımızı… Unutma teneffüslerde sana koşmalarımızı, unutma ekmek arası peynir hazırlamalarını, yalvarırım unutma anılarımızı anne…
Bir bilmem bin belayı savar diye öğrettin hep, ben, ben bilmem bu hastalığı anne, savar mı başımızdan bu belayı bu bilmemek, bilmek istememek, kurtarır mı bizi, bize bırakır mı aklını, ah! anne…
Anne…
Unutma bizi… sarılışlarımızı, kucaklaşmalarımızı, seni ne çok sevdiğimizi, bir daha dünyaya gelsem değiştirirdim pek çok şeyi ama, senin kızın olmaktan vazgeçmezdim anne. Sen de vazgeçme bizden. Bu kara bulut alacaksa bizden elemleri ne gelirse haktan diyeceğiz öğrettiğin gibi annem, ama biz vazgeçmeyeceğiz senden… ellerini tutmaktan, sana sarılmaktan, sabırla bize anlattığın yüce Allaha sığınmaktan, duadan güç almaktan vazgeçmeyeceğiz. Saçlarını tarayacağım yine, kremler süreceğim ellerine, anlat bana çocukluğumu diyeceğim ve sen gözünde hüzünle anlatacak” ne çabuk geçti o yıllar” diyeceksin. Ne çabuk geçti diye üzülecek, seninle çocukluğumu özleyeceğim. Biz çok güzeldik anne, çok mutlu, çok huzurlu. Küçük evimizde kocaman bir dünyadaydık… Ve unutursan hatıralarını, çocukluğumun üstüne kar yağacak anne… Üşüyeceğim o sonsuz beyazlıkta… Eldivenlerimse ıslanmış olacak, sana uzatacağım ellerimi, ovalayarak, hohlayarak ısıtman için.
Unutma anne çocukluğumu, korkuyorum bir bilinmezlikte kaybolmaktan… Bilmemenden korkuyorum anne.
Unut kederleri, unut hayatının çilelerini,
Unut çektiklerini
Unut çaresiz günlerini,
Yalnızlıklarını unut,
Unut hayatın zalimliklerini…
Unut anne…
Ama unutma sesimi…
Senden aldığım yüreğimi, sana dayanamadığımı, benim şansım olduğunu, kendini güçsüz zannetmene rağmen dağ gibi durduğunu, dağ olduğunu, çocuğunu, ortancanı, kızını, güzel günlerimizi, sonsuz sevgimizi…
Sesimi…
Beni…
Unutma anne…